Pomnik Kazimierza I Opolskiego będzie oświetlany

Pomnik księcia Kazimierza Opolskiego stojący na Rynku będzie oświetlony wieczorami.

Założyciel miasta dumnie siedzący na koniu obok ratusza będzie widoczny także nocą. Iluminacja będzie włączała się automatycznie, gdy zapadnie zmierzch.

Pomnik stał się wizytówką miasta. Jest to jedno z najbardziej charakterystycznych miejsc w stolicy województwa. Książę często jest fotografowany. Z pewnością warto go wyeksponować – tłumaczy Katarzyna Oborska-Marciniak, rzecznik Urzędu Miasta.

Wczoraj (29.05) miała miejsce próba oświetlenia pomnika, przy której był obecny autor rzeźby, Wit Pichurski. Przypomnijmy, pomnik założyciela Opola stanął na opolskim Rynku z okazji jubileuszu 800-lecia miasta.

Książę Kazimierz I Opolski – krótka historia:

Do świata poważnej polityki książę Kazimierz wszedł w wieku 32 lat. Dopiero po śmierci ojca, księcia Mieszka Laskonogiego. Przez całe dzieciństwo i młodość uczestniczył z ojcem we wszystkich ważnych wydarzeniach politycznych. Od najmłodszych lat ojciec wciągał go w niuanse polityki. Wiedział, że w przyszłości musi go zastąpić i musi być należycie przygotowany.

Niedługo po przejęciu samodzielnych rządów książę dokonał zmian architektonicznych na opolskim Ostrówku. Uważał, że liczba mieszkańców wraz ze stacjonującą tam załogą zbrojną  jest za duża jak na drewniany gród. Postanowił więc przenieść mieszkańców na prawą stronę Odry. Teren nowo powstałego miasta wynosił około 16 hektarów, a liczba mieszkańców oscylowała od około 800 do 900 osób. Wcześniej rosły tam tylko drzewa i krzaki. Przenosząc ludność do nowo powstałego miasta uzyskał teren pod budowę murowanego zamku, który to Opole jako pierwsze na Śląsku zdecydowało się wybudować. Kazimierz wymyślił sobie, że będzie to siedziba władcy, jego dworu i załogi oraz ośrodek władzy administracyjnej. Kształtem opolski zamek przypominał inne budowle zachodnioeuropejskie pełniące funkcje fortyfikacyjne.

Olbrzymie połacie księstwa leżały kompletnie niewykorzystane. Książe chciał to zmienić, dlatego ściągał osadników z Europy Zachodniej. W latach 1211-1217 dokonał  lokacji Opola, Raciborza, Leśnicy, a w roku 1223 Ujazdu. Niezwykle ważnym wydarzeniem z życia księcia była wyprawa krzyżowa w 1217 roku. Decyzję, aby wziąć w niej udział podjął dwa lata wcześniej namówiony przez arcybiskupa gnieźnieńskiego Henryka Kietlicza. Gwarancją bezpieczeństwa księstwa pod nieobecność władcy były jego bardzo dobre stosunki z sąsiadami. Udział w krucjacie wziął pod dowództwem króla Węgier, Andrzeja II. 23 sierpnia 1217 roku zaokrętowali się w porcie w Splicie, a w listopadzie przeprawili przez Jordan w kierunku jeziora Genezaret. Ich celem było zdobycie relikwii. Kiedy się to udało, na początku 1218 roku, przez Bułgarię wrócili do domu. Podczas tej wyprawy Kazimierz zdobył nie tylko relikwię, ale znalazł także swoją wybrankę serca, późniejszą żonę, księżną Violę. Wracając wyprawa zatrzymana została przez cara bułgarskiego Ivana Asena II. Viola była córką jego poprzednika, cara Kałojana. Zostali sobie przedstawieni podczas jednej z uczt i od początku przypadli sobie do gustu. Małżeństwo oznaczało połączenie ze sobą dwóch dynastycznych rodów.

W tamtych czasach pobożność władcy była fundamentem dobrych rządów, nad którymi czuwać miała Boża Opatrzność. Dlatego na własnym terenie Kazimierz wprowadzał postanowienia Soboru Laterańskiego IV, gdzie podstawową jednostką administracyjno-duszpasterską była parafia. Sobór nakazywał reformę Kościoła, wykorzenienie herezji i ogólne dobro chrześcijan. Po powrocie z wyprawy krzyżowej w nowo powstałym Opolu wzniósł Kościół pod wezwaniem Świętego Krzyża (dzisiejsza Katedra). Było to jego osobiste dziękczynienie za szczęśliwy powrót. Nowej świątyni ofiarował zdobyte podczas wyprawy relikwie. Na prośbę Norbertanek przeniósł ich klasztor z Rybnika do Czarnowąsów – obecnej dzielnicy Opola. Nowy klasztor stał się ważnym ośrodkiem kultu maryjnego. Chłopi z uprawianej przez siebie ziemi płacili podatki dla klasztoru. Dodatkowo klasztor otrzymał od księcia 23 wsie, m.in. Czarnowąsy, Dobrzeń Mały, Brynicę, Skorogoszcz, Walce, Stradunię, Żelazną, a także liczne wsie znacznie oddalone od Opola, w okolicach Rybnika, Prudnika, Gliwic i Cieszyna. Jednocześnie Kazimierz zastrzegł sobie pomoc klasztornych wiosek w razie niespodziewanego napadu wroga na ziemie księstwa opolskiego.

Violi bardzo spodobało się Opole, a owocem tego związku była czwórka dzieci. Mieszko i Władysław to późniejsi książęta opolscy. Więcesława była zakonnicą w Czarnowąsach. Z kolei Eufrozyna to małżonka Kazimierza I kujawskiego, a po jego śmierci Mściwoja II, matka Władysława I Łokietka, późniejszego króla Polski. Książę Kazimierz został pochowany w klasztorze Norbertanek w Czarnowąsach.

 

Najnowsze artykuły