Alfabet Andrzeja Hamady. Litera W – część 1

Trochę ten alfabet dziurawy, brakuje kilku literek, ale nawet w długim, 98-letnim już życiu bohatera jest tak, że nie każdą literę zostaje wspomnienie, które warto było przechować. Po niektórych, tych znaczących, zostały w domu Andrzeja Hamady, nestora opolskich architektów,  opolanina od 70 lat, materialne pamiątki. A po innych tylko ulotny przebłysk pamięci. Ale skoro już on nastąpił, skoro się jakoś odcisnął, to widocznie z jakiegoś powodu. W jakimś nieuświadomionym sensie był istotny.

W

Wysoki 2,40. Okupacja, przechodzę Starowiślną w Krakowie, patrzę, a w oddali na trotuarze jakiś tłumek się zebrał a w środku tego tłumku coś jakby słup. Podchodzę bliżej, a to niemiecki żołnierz otoczony wianuszkiem ciekawskich. Podszedłem i ja, pytam: panie, ile ma pan wzrostu, a on, że 2,40 m i że jest najwyższym żołnierzem w Europie a może i na świecie. Z tego co mówił, specjalnie nie walczył na froncie, wozili go w charakterze eksponatu po Paryżach, Krakowach i gdzie tam jeszcze.

Wrzeszcz. Jak wiadomo dzielnica Gdańska. 98 lat temu tu się urodziłem, podobnie jak moja siostra. żona zresztą też. Tam zacząłem chodzić do polskiej szkoły. Mieszkaliśmy tuż przy boisku Gedanii, to była polska drużyna. Na końcu naszego polskiego domu mieszkali państwo Zbrożkowie, znajomi rodziców. Często się odwiedzali. Tato mi kiedyś powiedział: wiesz, pan Zbrożek ma radio, a ja na to pytaniem na pytanie: a co to jest radio? Więc mnie tam zaprowadził. W salonie na honorowym miejscu pan Zbrożek trzymał niewielką skrzynkę, wychodziły z niej druty, którymi gospodarz oplótł cały sufit pokoju. Nie mogłem jako dziecko pojąć, jak można z powietrza łapać jakieś fale, które potem przekładają się na słowo i muzykę. Jak z powietrza? Przecież nic w nim nie ma.